Groene poëzie op het Jaarbeursplein

Donderdag 7 april las Alexis de Roode een nieuw stadsgedicht voor over de verbouwing van het Jaarbeursplein, bij de plaatsing van 50 schitterende levende Groene Poëziehekken van de Utrechtse Green Business Club, ontworpen door De Plantenfabriek en Demeneer.  Op de hekken zullen de komende tijd dichtregels van het Gilde te lezen zijn.

hetbegintpilothek2         12932727_1109949325695267_8562869412206556489_n

Jaarbeursplein

Er groeit iets op het Jaarbeursplein,
en ik hoop dat het iets groens zal zijn,

zoals de bouwhekken langs de rand,
gemaakt door natuur en mensenhand

daarín en -omheen is het nog desolaat
stenen staan op en licht breekt de straat

en machines breken de Leeuwensteyn af
een mooie naam – voor een gebouw als een graf,

een zerk van beton, een zielloos object
gemaakt door een copy paste architect.

De eerste Jaarbeurs begon ooit zo fraai
in 1917, bij oorlogslawaai,

in de oude Fruithal en Korenbeurs,
de vapeurs, primeurs, seigneurs, claqueurs!

Twee gebouwen als taarten in laagjes, maar sterk,
met koepels, pilaren en siermetselwerk,

de ramen in bogen en lijstjes verschanst,
als ogen met wenkbrauw en wimpers omkranst,

die zinnelijke blik, ze verdween tot mijn spijt
in de vaart der volkeren en eisen der tijd,

vervangen door panden als vleesloos bot,
de metselaars door prefab, elk leven beknot,

en tegen 2000, na een eeuw ongeveer,
was het Jaarbeursplein nog weinig meer

dan de lelijkste bushalte van de stad,
een asfaltplak die vol oliesmeer zat.

Maar hoera! Weg is dat Leeuwen-karkas.
op het plein verschijnen straks bomen en gras,

met flaneurs die picknicken, wat hangen in ’t rond
hoe heerlijk nietwaar, al dat groen op de grond,

ik mag toch die plaatjes, maquettes geloven?
Maar wacht even, richt ik de blik wat naar boven

waar ik hoop dat het levend en groen zal zijn,
dan zie ik een soort industrieterrein,

en waar die zerk verdween, de Leeuwesteyn
komt iets wat vast een vergissing moet zijn,

want je gaat toch geen 8-hoog monster pletten
om een 18-hoog monster terug te zetten?

Een zwarte parkeergarage, naam: WTC.
Leeuwesteyn had ten minste zijn naam nog mee.

In een diepzwarte schaduw gaat straks teloor
de Taj Mahal van ons stadskantoor.

En was dat nu alles, maar nee, nee auw,
daarnaast komt het Jaarbeurspleingebouw,

een liefdeloos blok van copy paste,
een gebouw van ontwerpbureau Eindegeest,

Waar zijn de daktuinen en groene gevels?
Waar in de hoogte zweven levensnevels,

waar is de stadslandbouw en menselijke maat?
Waarschijnlijk van binnen? Ik wil het op straat!

Het plein wordt heus mooi, bus en auto verdween,
het water stroomt weer door de singels heen,

laat de hekken met groen dan een voorbeeld zijn
voor de bouwers der stad en het groeiende plein,

Urban farming en gardening, een eetbare stad,
bij “Healthy Urban Living” verwacht je dat.

Maak het plein zo tot een modern paradijs
als de Jaarbeurs zijn eerste eeuw opeist.

Er groeit iets moois op het Jaarbeursplein,
en ik hoop dat het iets groens zal zijn,

geen bouwput maar wensbron, een dromenland,
een groeiend groen hart voor Nederland.

Alexis de Roode, 7 april 2016

het einde van Leeuwesteyn
7 april 2016: de restjes van Leeuwensteyn worden afgebroken tegen de achtergrond van het Stadskantoor.
wtc
Dit is het ontwerp voor het nieuwe WTC-gebouw.