De Nacht is terug

Ter gelegenheid van de terugkeer van de Nacht van de Poëzie naar de grote zaal van Vredenburg.
Alexis de Roode droeg het voor bij de opening van TivoliVredenburg, op 21 juni 2014, de zomerzonnewende. In 2007 was hij de laatste dichter in de Nacht van de Poëzie in het oude Vredenburg.

De gezant

Kijk. Hij is gekomen, de zon
die dagen overbodig maakt.
De dieren wachten met trillende oren
vergeefs op het uur van jacht.
De stille huizen zijn tot in de kelders verlicht.
Het is nacht en alles is wit.

Kijk. Daar komt een mannetje.
Het tekent op de grond een vierkantje
en stapt erin. Een inbeslagneming.
Dit is mijn nacht, zegt hij.
In dit vierkantje ben ik de nacht.
Kijk, mijn handen, mijn voeten,
schoenmaatje acht, hoe vol
van nacht ze zijn. Dit brilletje,
dit dunnend hoofdhaar, de kippenborst:
fonteinen van nacht.
In dit broekje vind je niets dan nacht.
De sokken, de stem, tot de rand gevuld met nacht.
Zoiets vind je nergens.
Misschien in het heelal, ver achter de zon.

Ik sleepte de nacht in netten achter mij aan,
zeven jaar lang, tot ik een plek had gevonden
zo nachtloos, zo stil en schoon als een lucifer.
Ik vond een donker visnet in een trog
en toen ik het wegtrok, werd de diepzee licht.
Nu sla ik sla waterputten
waar ik mijn hoeven zet:
lonkende putjes nacht die verdampen als ik spreek.

Ik ben de kale miezerige essentie van nacht.
En als een God werp ik de nacht over u uit.

© Alexis de Roode