Eenzame uitvaart #19, Geen woorden voor

Utrecht, 27 december 2013, Milcho Georgiev, Enschede – Utrecht, december 2013.
Begraafplaats: Kovelswade, Utrecht
Dichter van dienst: Ruben van Gogh.

Het is derde Kerstdag. Vandaag gaan we Milcho Georgiev begraven. Er is weinig bekend. Hij is in Enschede geboren, direct bij de geboorte bleek dat hij zeer ernstig ziek was en is hij met spoed naar het UMC in Utrecht gebracht. Hier is hij kort daarna overleden. De ouders waren afkomstig uit Georgië en zijn direct nadat het kindje is overleden terug gegaan naar Georgië. Als dit bericht aan de vooravond van Kerst via de mail binnenkomt, komt het ook meteen binnen. Het drama is invoelbaar. Je zou eigenlijk alle dichters van Utrecht willen oproepen een gedicht te schrijven en te komen lezen aan zijn graf. Ik bel met de begrafenisondernemer en spreek af dat we er zullen zijn. Ruben heeft zich dan al gemeld als dichter van dienst. We verzamelen ons op Kovelswade, één van de oudere begraafplaatsen in Utrecht. We zijn met, naast de medewerker van de begraafplaats, Ruben als dichter van dienst, een humanist die vanuit zijn rol als uitvaartbegeleider gevraagd heeft een keer mee te mogen, en ik. Er zijn bloemen gekocht in de kleuren van Georgië, het land van zijn ouders, zijn achternaam. Als er een personenauto de begraafplaats op draait denk ik eerst nog aan een journalist die er lucht van heeft gekregen en, begrijpelijk, er bij wil zijn. Maar het is de begrafenisondernemer en de drager. We hadden er niet bij stil gestaan, maar een kind van één dag oud, dat is een heel erg kleine kist. Als de drager de kist tevoorschijn draagt, schrikken we er allemaal van. Zo klein. We lopen met z’n zessen naar de achterkant van Kovelswade. Daar is een apart veld voor het begraven van baby’s en kleine kinderen. De drager moet de kuil in stappen om het kistje daar goed neer leggen. Het is allemaal erg ongemakkelijk. Dan leest Ruben zijn gedicht:

ER WAREN GEEN WOORDEN VOOR JE
– voor Milcho
Er waren geen woorden voor je
toen je werd geboren — de wind
raasde nog de uren door waarin je vocht
voor je laatste ademtocht;
lang heeft het niet mogen duren.
Er zijn er vast wel die naar woorden
hebben gezocht, maar dat mocht niet
baten, ze moesten je achterlaten
in het leven; tot het einde ben je
zonder taal gebleven. Wat er aan verre klanken
werd geschreeuwd, raakte ondergesneeuwd
in de storm die niet wilde verbleken.
Nu regenen wat grijze wolken de wereld nat
en staan wij sprakeloos rond een gapend gat:
Moeder Aarde, noemen ze dat. Maar wie zegt er
nu nog lieveling, wie zingt de zoete woordjes
die moeders horen te zingen als hun kinderen
slapen gaan — en jij moet zo lang slapen.
Kon hier maar je vader of je moeder staan.
We zien een stille eeuwigheid aan
en fluisteren zelf dan maar die ene zin:
Lieveling, lieveling, lieveling.
Ruben van Gogh
27 dec 2013

Hij legt de tekst bij de kist. We staan allemaal stil en nemen om de beurt afscheid van Milcho. Dag Milcho.

Gedicht: Ruben van Gogh
Verslag: Nanne Nauta