Eenzame uitvaart #25: leven onder de schaduw

Bij het overlijden van Rob Kraan; 9 mei 1964 – 4 juni 2019, Utrecht
Dienst: De Stadstuin; Begraafplaats: Daelwijck

Dag Rob,

met een leven onder de schaduw van groot ongemak
het liefste teruggetrokken, afgezonderd en omheind.
Uitbarstingen van overlast – door jou, door ‘hen’ – lawaai
voortdurend bang voor dreiging en gehakketak.
Van schreeuwen tegen de nacht tot leeggelopen fietsband,
tussen crisisbed en kleurenbol als richtingwijzer:
(doe dit, doe dat, ga ‘n stukje fietsen, ga weg en zwaai).
Wars van medicatie, maar in contact met de natuur.

In zijn bezigheden legde Rob herinneringen alvast opzij:
van bouwvakker, heftruckchauffeur, chauffeur en meer
naar tekenen, knutselen, computeren, schilderen, vissen,
boten kijken, het water, buiten zijn. . . weer of geen weer.
Als in een droom, een film, heeft hij uiteindelijk zijn dochter
Lisa weer ontmoet. In het hospice werd dát zijn hartewens
die in vervulling ging; geen film, geen droom, maar écht!
Waardoor hij echt kon groeien tot een nóg completer mens.

Rob had het niet gemakkelijk, zat zichzelf vaak dwars
omgaan met zijn medemensen was een (te) zware last.
Geen vrienden, geen contact met familie, ‘n schuchter leven
wonen en begeleiding in Skaeve Huse gaven hem een plek.
Opname in het hospice bood veiligheid en ten slotte – hoe
letterlijk – rust. Hij werd zijn eigen boek dat hij zelf open sloeg;
liet anderen meelezen, kwam tot leven. Wie had dat gedacht?
Er werd gelachen, maar de dood is streng. Dag Rob, rust zacht.

Fred Penninga