Stadsgedicht Els van Stalborch

Rouwen en vieren

Is er dan niets
dat rouwen lichter maakt
en het gemis iets minder
pijnlijk en te verdragen.
Je kunt gaan hollen en
de dagen vol, je kunt
deuren en ramen dicht,
maar het gemis sluit
je niet buiten,
het kruipt door kieren
in je huid.

Is er dan niets

Eerst rouwen nog de dagen,
de stilte is nog ver, maar na
korte tijd gaat leven door,
geen ster gaat je meer voor.

Is er dan niets

Misschien een glimlach
of een zacht gebaar,
een glinstering van hoop
waar samen meer dan
samen is en lichtjes in
de ogen en namen niet
alleen maar namen.
een krans van kaarsen
in de tijd, waar liefde
als de rode draad
wat was kan vieren en
niet verliezen kan.

Misschien is er dan iets

Els van Stalborch