Stadsgedicht Fred Penninga

Bij de grote onderhouds-en-herstel operatie aan de Domtoren kwamen enkele verzwakte pinakels aan het licht. Dat is gevaarlijk; ze kunnen breken en neerstorten. Eén van die pinakels is ‘gered’ en staat nu op de gemeentelijke Begraafplaats Daelwijck in Overvecht. Goed in het zicht, door de glazen wand, vanuit de Domtorenzaal (aula).  Het bordje met het gedicht staat vlak langs het pad dat van de aula naar de begraafplaats loopt.

 

EEN TWEEDE LEVEN

Eeuwenlang sieren pinakels al de Dom
als toonbeeld van gotiek én van bouwtechniek.
Maar zelfs een steen wordt wel eens te zwak of ziek:
dus weggehaald, voor de veiligheid rondom

de Dom. IJk- én kijkpunt voor een breed publiek.
Wie kijkt er bij een vertrek nog even om;
wie ziet van ver die toren al? Onze Dom.
Thuis! Bekend terrein vermengd met romantiek.

Deze pinakel kreeg een tweede leven
– op deze begraafplaats, uitgerekend hier –
dat is nog nooit een sterveling gegeven.

Om naar later te kijken, als door een kier,
gedachten aan vroeger ruimte te geven.
Deze pinakel is, nog steeds, voor de sier.

Fred Penninga