Wolvenplein

Utrecht, 15 december 2016 – Ars longa, vita brevis. De kunst duurt lang, het leven kort. Een oude Romeinse wijsheid die op de locatie Wolvenplein, het voormalig huis van bewaring, een eigen dynamiek kent. Stadsdichter Peter Drehmanns schreef een gedicht om het vast te leggen voor het nageslacht. Na wat omzwervingen in tijd kon hij het eindelijk ten gehore brengen en de blijvende herinnering aan de functie van dit complex in de vorm van een raamposter onthullen.

WOLVENPLEIN

Hier zaten ze te zitten. Werden bewaard
voor betere tijden. Huilden
naar de overkant: wolven in luchtkooien.

Ieder had zijn nummer, zijn hoofdkap –
besmetting ongewenst; celstof
was men, papierpulp in de handen
van de willekeur – later werd het
veiligheidsglas doorzichtig, naar buiten
kijken mocht, prikkeldraad was daar,
een voortvluchtige wolk, gekapte bomen

en in de hoek steeds een reiswekker –
met ratelend kunstgebit telde hij
de uren de misstappen de pakkansen.

Daar ligt hij te liggen: een wolf die omziet
niet in wrok maar met gestilde blik
met zachte tanden
wachtend op bevruchting

©Peter Drehmanns