Eenzame uitvaart 1 december 2021

Dichter van dienst: Dorien Dijkhuis
Verslag: Ruben van Gogh

 

voor J.P. Vlieland

eerst was er slechts een beeld waarop u (bent u dat?)
met een Jumbotas uw huis uitloopt, uw gezicht
door Google Streetview uitgewist, een onbekende
dood in bed en niemand die u kent of mist

toen bleek uw leven rijker dan gedacht
er was een baan, een vriendenkring, een netwerk
dat verdrietig is, verhalen dat u veel van geschiedenis
af wist, gezworven heeft, een opleiding, dat u
met vrienden ’s zomers graag naar Zandvoort ging

waar je je oor te luister legt, steeds wordt er
van uw hart verteld, uw hart dat 55 jaar de maat
aangaf, waarin voor iedereen een plekje was:
cliënten van de verzekering waar u zelfs na uw werk
nog tijd voor had, patiënten in de GGZ, een dochter
die u liefhad maar niet zag, de fietsenstalling
waar u gastheer was
een van de besten die de stad ooit had

ik denk aan wat u zei, ooit, in een interview – u werkte
op de Zadelstraat – u droomde van een wereld waarin
ieder telt, iedereen elkaars gelijke is en dat u mensen
missen kon, zich zorgen maakte als u vaste klanten
lange tijd niet zag, de dame die u voor uw
gastheerschap bedankte met een taart

ik weet nu dat u niet eenzaam was, dat u liefhad
en werd liefgehad, dat wij hier staan en straks
een vrouw een brief zal lezen aan uw graf

meneer Vlieland, rust u zacht
JP, bedankt dat u er was

 

Dorien Dijkhuis

(01/12/2021)

 

Een Eenzame Uitvaart die dat niet had moeten zijn

De laatste Eenzame Uitvaart van 2021, op 1 december, had geen eenzame uitvaart hoeven zijn. Enkele weken daarvoor was er al een “Geenzame Uitvaart” geweest: een aangemelde Eenzame Uitvaart, waarbij overledene bij leven zo duidelijk aan alles en iedereen te kennen had gegeven dat hij niemand, maar dan ook echt helemaal niemand, bij zijn uitvaart wilde hebben, dat we daar gehoor aan hadden gegeven. Nu waren we, ondergetekende (RvG) en dichter van dienst Dorien Dijkhuis, er wel bij, op een buiige, kille ochtend. Maar we waren niet alleen.

De melding was enkele dagen daarvoor binnengekomen en leek ogenschijnlijk een ‘reguliere’ Eenzame Uitvaart te worden: een uitvaart waarbij er ‘niemand anders en anders niemand’ dan de uitvaartbegeleiders, een dichter en een verslaglegger aanwezig zullen zijn. Geen nabestaanden, geen familie, geen vrienden, geen kennissen. Er was een zus, die het regelen van de uitvaart niet op zich nam en niet aanwezig zou zijn. Er was een dochter, waar vanaf jonge leeftijd geen contact mee was. Kortom, het globale beeld van iemand die een beetje verloren is geraakt in de samenleving en/of zichzelf, zoals we wel vaker tegenkomen bij een Eenzame Uitvaart. Wel was er melding van een foto, die deed vermoeden dat meneer werkzaam was (geweest) bij een fietsenstalling.

Er waren verder zo goed als geen gegevens beschikbaar over meneer, vanwege de wet op AVG mogen instanties geen informatie delen, zo ook de gemeente zelf. Al geldt deze wet voor ‘levende personen’. We zaten, zoals vaker bij een Eenzame Uitvaart, wat informatie betreft,  met lege handen, totdat Dorien Dijkhuis in een gesprek met de uitvaartondernemer toevallig een ‘roepnaam’ van meneer te horen kreeg. Onder die naam bleek hij op Facebook te zitten, daar ‘vrienden’ te hebben en er bleek zelfs een vriendin te zijn, en bovenal: hij was gewoon in dienst van de gemeente zelf — bij U-Stal, de fietsenstalling!

Uit contact met zijn Facebook ‘vrienden’ en collega’s van U-stal, die niet ingelicht werden door hun werkgever en geschokt reageerden, kwam een warme, soms overbetrokken persoon naar voren: gekend en geliefd (zij het misschien oppervlakkig) bij velen. Dan verwacht je in normale situaties bij een begrafenis een redelijk gevulde aula en enkele van tranen vergezelde speeches — als de mensen er maar van geweten hadden.

Zijn vriendin had de laatste maanden voornamelijk telefonisch contact met hem gehad, vanwege de Corona-beperkingen en wat wrevel over het wel (zij) of niet laten vaccineren (hij), maar was 24 jaar zijn geliefde geweest. Vanwege haar gezondheidsconditie gaf zij aan zo vroeg (9u) niet naar de Uitvaart te kunnen komen, zij zou in de  middag wel naar het graf gaan en daar een brief voorlezen.

Toen Dorien en ik op Begraafplaats Barbara aankwamen was het koud en regende het. De vriendin van de heer Vlieland was het, in gezelschap van een begeleidster, toch gelukt te komen. Ook de directeur van U-Stal bleek aanwezig, en had een directe collega van Vlieland meegenomen. En zo, in een klein gezelschap, liepen we door plassen en modder naar het stille hoekje waar de begrafenissen van gemeentewege plaatsvinden. De brief uit het gedicht werd nu vooraf gelezen door de vriendin van Vlieland en ook Dorien las haar gedicht met, gelukkig, toch meer toehoorders dan verwacht. Maar hoeveel hadden dat er kunnen zijn, en eigenlijk moeten zijn?

Een week later hoorden we via de collega van U-stal die er wél was geweest dat er nog veel meer collega’s hadden willen komen, maar zij hadden er geen vrij voor kunnen krijgen. Kortom: het was een Eenzame Uitvaart die niet eenzaam had hoeven en moeten zijn.

Ruben van Gogh