Stadsgedicht Fred Penninga

EEN LICHTPUNT

Terwijl ik druk ben met de alledaagse dingen
die nu eenmaal moeten, altijd doorgaan,
strijkt de poes zacht langs mijn benen
. . . denk ik ook opeens aan jou,
is het alsof je hier echt bent.

          De omgekeerde wereld.
          Jij, die langskomt om te kijken
          hoe het nu met mij is.
          We doen een bakkie samen
          als altijd geef je jouw commentaar
          en alleen al om je stem te blijven horen
          zeg ik niks. Vergeet ik even het gemis.
          Dat je langskomt is zo’n mooi gebaar.

Ik kan het horen aan de opgewekte
buiging in je stem. Je klinkt gerustgesteld
je wilde zeker weten, met je eigen ogen zien
dat ik het wel red, misschien
op onbewaakte ogenblikken huil, maar
ook af en toe gelukkig ben.

Fred Penninga