Maarten Das, lid van het Utrechts stadsdichtersgilde, schreef een gedicht in opdracht van het Willem Pompe-instituut voor Strafrechtwetenschappen, dat recentelijk is verhuisd van de Boothstraat 6 naar een kantoorpand in Rijnsweerd. De titel van het gedicht is genomen uit het gedicht ‘Nieuwe woning’ van Nicolaas Beets, dat hij schreef toen hij in het pand op Boothstraat 6 kwam wonen. De laatste strofe is losjes geïnspireerd op een strofe uit hetzelfde gedicht van Beets. Het gedicht van Maarten Das werd gedrukt op een ansichtkaart die is uitgereikt tijdens het laatste kerstdiner van het Pompe-instituut in het oude pand.

Dit goede, ruime, stille huis

Wat zijn we vaak rechtop gaan staan.
Wat is er veel papier gaan dwalen.
Gedachten geordend als dozen,
stof achter stapels vandaan geveegd.

Kom, ga nog één keer de trap op en neer.
Kijk hoe de tijd langs de deuren beweegt.
En straks bij de uitgang een kus op de wang
en een aai over de bol van onze geestelijk vader:

wil met uw sterke arm ons dekken
als het leeg voelt op kantoor,
wees een woord om in te wonen,
onvermoeibaar in ons oor!

Maarten Das

Op donderdag 2 november, Allerzielen, hield het Catharijnehuis een herdenkingsbijeenkomst voor overleden dak- en thuislozen. De bijeenkomst werd gehouden bij de Levensboom in de tuin van het ernaast gelegen Catharijneconvent. In deze boom wordt na het overlijden van iemand uit het dak- en thuislozencircuit een metalen naamplaatje gehangen. Dichter Maarten Das schreef dit jaar een gedicht voor de herdenking, wat erg werd gewaardeerd door de aanwezigen.

Allerzielen

Was je maar bij me, de stad is zo kil.
De nevelen boven de grachten,
het schuifelen tussen de gevels,

de fietsers over het Smakkelaarsveld.
We zijn met onnoemelijk velen
en onze dagen zijn geteld.

Ik lig in het zoveelste trapportaal en ril.
Waar jij liep, hangt nu een leegte
en in die leegte vat ik kou –

en toch durf ik te wedden
dat er een rustplaats is onder de sterren,
een dak van licht voor jou.

Op 31 oktober 2017 is bekendgemaakt dat Utrecht de eerste stad in Nederland zal zijn met de status van UNESCO City of Literature. Onno Kosters, Gildemeester van het USDG, schreef in mei voor het bidbook onderstaand gedicht. Het Gilde feliciteert Het Literatuurhuis en de Gemeente Utrecht met deze fantastische prestatie.

Mettertijd

De weg naar Trajectum, het jaagpad
naar Utrecht: de toekomst begon
met de wind in de rug. Midderdag
was het en het doel van de reis
bleek een grens. Boven het land
leunde op niets het verschiet,
de kim bleef verborgen in noties
van steeds meer castella van lucht
die kastelen, barbarenbestendige
forten en bolwerken werden.
Het hart van de stad is een plein
waar Jupiter zelf in een beeld verschijnt.

De weg naar Trajectum, het jaagpad
naar Utrecht: de blauwdruk
van oudere heilige huizen gaat op
in een kerk die beschermt
als de mantel van Maarten.
Elk uur waaiert luid een memento
over ommeland uit, tot aan de kust
waar de zee wordt geroerd en zich
spiegelt in jachtige wolken
die al jachtiger landinwaarts bollen
en dan als de storm die de wind
in de rug werd aanvalt, doorklieft
hij het schip, schept hij een wrak.
Het hart van de stad is een plein
is een gat.

De weg naar Trajectum, het jaagpad
naar Utrecht: de blauwdruk, de toekomst,
de sporen waarin wordt gelezen
wat de stad schraagt, verder draagt,
zijn sporen die ongewist blijven.
Wat weg is houdt niet op met zijn.
Het hart van de stad is een gat
is een plein waar wat was niet verdwijnt,
waar wat wordt niet ontsnapt.
Wie schrijft herbouwt ruimte tot tijd.

Onno Kosters

Op 31 oktober 2017 is het 500 jaar geleden dat Maarten Luther zijn 95 stellingen tegen de aflatenhandel van de kerk op de deur van de Slotkerk in Wittenberg spijkerde, en daarmee de geboorte van de protestantse kerk in gang zette. Hiermee veranderde hij het aanzien van Europa, en ook van Utrecht. In 1566 leidde het tot de Beeldenstorm in Utrecht waarbij de kerkbeelden van de Dom werden onthoofd. Vanaf 1580 werd de Domkerk definitief protestants, tot in deze tijd. Els van Stalborch, een van de 14 dichters van het Utrechts Stadsdichtersgilde, schreef een gedicht over Maarten Luther voor deze dag.

Luther

Jij kijkt mij aan met raadselende ogen
diep weggedoken in een huid
van tijd, je lippen spreken nog
onwrikbare woorden in lood
gegoten, genageld in je ziel,
als breekijzer van God.

Jij begon als wakker kind met
strenge hand gekneed en slim,
rechten zou je gaan studeren,
maar de bliksem sloeg je leven in
en veranderde jouw wereld
en de mijne.

Jij droeg met koppige tred het habijt
van Augustijn en onvermoeibaar
bestudeerde jij de Schrift en
zag dat alles anders en niet
met goud omrand en
betaalbare bemiddeling.

Jij worstelde tussen zonde en
genade, tussen hel en hemel
en niets er tussen in,
je scheurde het zachte pluche
van macht en geld en trok
pij en privilege uit.

Jij gaf het woord de ruimte en
ontheiligde het beeld, waste
gedachten schoon van weelde,
soberde het zwarte klooster
en deelde zorg en aandacht
uit als brood en wijn.

Jij schiep de naakte mens, eenzaam
tussen zijn geweten en genot,
tussen oneindigheid en tijd,
hopend op het numineuze,
te klein om te begrijpen
en met zichzelf alleen.

Els van Stalborch

De regen heeft vele gezichten

   voor Anne Faber

De regen heeft vele gezichten –
van haar, omdat ze tenslotte niet

van suiker is, haar lach
spat er vanaf: ik ben onderweg,

hang maar een handdoek klaar,
ik ben een heel klein beetje nat.

Ze zwaait en het was vrede
en de wereld was van regen.

De regen heeft vele gezichten,
vele waarvan je alleen maar

kunt zwijgen, zwijgen gestaag
als een regen, een regen vol stilte:

de stilte van het suizen van haar banden
over natgeregend asfalt,

de stilte van gemurmel in de bomen
van de regen die maar door valt,

de stilte van getrommel van de regen
op haar groene capuchon.

Ze zwaait en het was vrede
en de wereld was van regen.

Onno Kosters

Op 24 september werd in de stoep bij Oudkerkhof 26 de gedenksteen voor CCS Crone opnieuw onthuld (de eerste keer was in 2002), bij de feestelijke heropening van de geheel en al gerenoveerde straat. Zoon Cees Crone onthulde de steen, CCS Crone Stipendium-ontvanger (2011) Baban Kirkuki schreef een ode aan Crone en droeg deze voor in bijzijn van kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen van Crone.

De man tussen ons
Ode aan C.C.S Crone

De vertrekker
die alert is met elke stap die hij neemt
brengt met het nemen van die stap
een korte geschiedenis met zich mee
naar een onbekend verhaal

De vertrekker
denkt niet aan het eindpunt
er is geen limiet voor zijn nieuwsgierigheid
geen belemmering die het ontdekken afremt
en het toeval van de verrassing onderscheidt

Het verlaten van een lege pagina
voor drukke straten, eenzame pleinen
het korte leven van voorbijgangers
gebroken dromen, gebroken gezichten

In de nacht
keert de vertrekker
terug naar die lege pagina

Het vertrek kent geen tijd
gaat nooit akkoord met aarzeling
en vermijdt uitstel

Een eindeloze blik
ongeacht wat je ziet
ontvangt de details van
het leven

Jouw blik
was het vertrek
van het donker naar het licht
van wachten naar langer wachten
van een nauwe wereld
naar voortdurende verandering

Van het vertrek
naar de terugkeer
van jezelf en de ander

Baban Kirkuki

Hans Kuperus heeft afscheid genomen als chef van het kabinet van de burgemeester van Utrecht. Hij diende onder 5 burgemeesters: Lien Vos, Annie Brouwer, Ivo Opstelten, Aleid Wolfsen en de huidige burgemeester Jan van Zanen. Op 5 juli droeg Gildemeester Onno Kosters onderstaand gedicht voor bij de afscheidsreceptie, in aanwezigheid van Cuperus en burgemeester Van Zanen. Het gedicht werd ook in het AD gepubliceerd.

Niemand is een eiland

                                                 Voor Hans Kuperus

Een stad staat als een drinkglas op de aarde
die ervaren, onverstoorbaar en bedaard
door het heelal tolt: door het onmeetbaar zwart
dat als twee Maagdenburger halve bollen
om de aarde sluit. Er landt wasem op het glas:
teken daar de Dom in en de plaats ontstaat
waarmee hij zich verweven heeft,
waarmee hij in verwantschap leeft.

Zichzelf is men ten dele; niemand is een eiland.

De stad is stuurs, de hand van wie hem stuurt
lijkt vast en vindingrijk: vingers wijzen,
de palm ontvangt, de muis verwarmt, de rug
veegt hem bij tijden het geprangde voorhoofd af.
De meester die zichzelf niet méér volkomen voordoet
dan hij is, de eigen onvolmaaktheid als een feit
aanvaardt, vertrouwt op iemand anders hand
voor boven het hoofd, tegen onheil bestand.

Zichzelf is men ten dele; niemand is een eiland.

Die hand boven het hoofd, de leuning in de rug.
Wegbereider, werkbeheerder, puinbezweerder.
Sterke arm, brede schouders, poten in de grond.
Embargoweger, aandachtgever, stofjeveger.
‘Eén blik of knikje is genoeg.’ Vijf burgemeesters
wisten zich, de stad in zíjn haarvaten wetend, raad.
De stad als glas zien toont de stad in elke toestand.
Vijf meesters en hun burgers raakten via hem verwant.

Zichzelf is men ten dele; niemand is een eiland.

Onno Kosters