• Home
  • Over het Gilde
  • De dichters
    • Anne Broeksma
    • Daniel Vis
    • Dorien Dijkhuis
    • Hanneke van Eijken
    • Ruben van Gogh
    • Jan van der Haar
    • Baban Kirkuki
    • Fred Penninga
    • Pauline Pisa
    • Alexis de Roode
    • Els van Stalborch
    • Erelid: Ingmar Heytze
  • Stadsgedichten
  • Projecten
  • Utrecht en Eenzame Uitvaart

Oversteek

Op 6 januari had er op de kruising Vredenburg/Catharijnesingel een verschrikkelijk ongeluk plaats tussen een jongetje van 6 en een stadsbus. Helaas is het niet goed afgelopen. Ruben van Gogh schreef onderstaand gedicht.

OVERSTEEK

Er was een schaduw en een fiets
Er gleed een leven naar het niets
Mijn God, er is toch nog wel iets?!

Een nagebleven kinderlach,
Een lichtstraal deze nieuwe dag
Die altijd op je vallen mag?!

Laat alle bussen blijven staan
Laat iedereen naar nergens gaan
Maar jij, m’n jongen, kom weer aan!

Ruben van Gogh

Straatkompas

In november 2014 werd de vernieuwde/actuele editie van het Straatkompas
ten doop gehouden (zakboekje voor dak- en thuislozen c.s.) in het
Catharijnehuis (Utrechts dagopvang voor dezelfde doelgroep). Fred Penninga schreef een stadsgedicht:

STRAATKOMPAS

Ik heb wel eens gedacht dat ik een soort van schip was
dan zocht ik telkens vol verlangen buitengaats te gaan
met zeven zeeën tot de kim en oeverloos ‘n oceaan
tot ik voor iedereen nog slechts die kleine stip was

mijn koers, dun verlicht door sterren en de maan,
leek recht door zee totdat er plotseling die klip was
waardoor ik schipbreuk leed, mijn richting kwijt was;
hoe konden mijn leven en ik nu samen verder gaan?

Om te beginnen moest ik mijzelf bekennen
dat ik een mens en dus geen soort van schip was
dat vroeg tijd en strijd, ‘t was heel moeizaam wennen

ik wilde weten wat ik zoal kon en wie ik misschien was
en met hulp en steun leerde ik mij langzaam kennen
nu zoek ik nog een haven, ik heb al een kompas!

Fred Penninga

BURGERINITIATIEF VREDEBORCH

In opdracht van de gemeente Utrecht schreef het Utrechts Stadsdichtersgilde een gedicht over “wijkgericht werken” voor het landelijke LPB-congres op 21 november 2014 in Groningen. In totaal dragen circa 15 stadsdichters van 15 steden bij aan het congresboek. Utrecht heeft als enige stad een dichtersgilde in plaats van een individuele dichter.

BURGERINITIATIEF VREDEBORCH
Wijkgericht werken Ultrajectum anno 1577

Alle wijken deden mee aan het stadsgesprek:
De wijkwethouder van Pekstokken: Wij participeren met vuur!
De wijkbeul van Bloedkuil, belast met het villen, stelt: Buiten is Binnen.
De wijkdomproost van Papenvaandel vreest voor storm op komst.
De wijkschout van Oranjestam: Nieuwe wijkambities voor Spaanse immigranten.
De wijkpatriotten van Zwarte Knechten: Wij láten ons niet meer knechten.
Het wijkbureau van Fortuin: Gat biedt kansen voor culturele bestemming.
De wijkraad van Handvoetboog: Voorstel tot kunstwerk met brokstukken weggestemd.
Wijkactieprogramma Vredenburg: Dringend nieuwe hamers en houwelen nodig.
Wijkregisseur Trijn van de Leemput concludeert: Utrecht maken we samen!

Alexis de Roode

Dafne Schippers

Bij de Europese kampioenschappen atletiek 2014 in Zürich won Dafne Schippers uit Utrecht op 14 augustus de 100m sprint (en later in het toernooi ook de 200m). Het was voor het eerst sinds de jaren ’50 uit de vorige eeuw dat Nederland een gouden sprintmedaille veroverde.

US DAFNE

Daar staat ze. . .
Wat gaat er door haar heen in luttele seconden?
Die slordige beginsels van gedachten
onafgemaakt, nergens is tijd voor,
de eindstreep moet binnen
de kortste keren verslonden!

Daar gaat ze. . .
Natuurlijk niet haar hele leven
(als een film, als in een val)
maar: vader, moeder misschien even?
De meiden naast haar in elk geval
voorbij, voorbij, in luttele seconden;
zie de kracht, die macht, haar pracht!

Daar ligt ze. . .
de snelle baan van Zürich aan haar voeten
muziek zwelt aan; toeters, bellen en violen
Europees én Utrechts kampioene, trots en blij
de beide armen rijk gevuld met gladiolen.
‘Us Dafne’ Schippers is nu ook van mij!

Fred Penninga

De Nacht is terug

Ter gelegenheid van de terugkeer van de Nacht van de Poëzie naar de grote zaal van Vredenburg.
Alexis de Roode droeg het voor bij de opening van TivoliVredenburg, op 21 juni 2014, de zomerzonnewende. In 2007 was hij de laatste dichter in de Nacht van de Poëzie in het oude Vredenburg.

De gezant

Kijk. Hij is gekomen, de zon
die dagen overbodig maakt.
De dieren wachten met trillende oren
vergeefs op het uur van jacht.
De stille huizen zijn tot in de kelders verlicht.
Het is nacht en alles is wit.

Kijk. Daar komt een mannetje.
Het tekent op de grond een vierkantje
en stapt erin. Een inbeslagneming.
Dit is mijn nacht, zegt hij.
In dit vierkantje ben ik de nacht.
Kijk, mijn handen, mijn voeten,
schoenmaatje acht, hoe vol
van nacht ze zijn. Dit brilletje,
dit dunnend hoofdhaar, de kippenborst:
fonteinen van nacht.
In dit broekje vind je niets dan nacht.
De sokken, de stem, tot de rand gevuld met nacht.
Zoiets vind je nergens.
Misschien in het heelal, ver achter de zon.

Ik sleepte de nacht in netten achter mij aan,
zeven jaar lang, tot ik een plek had gevonden
zo nachtloos, zo stil en schoon als een lucifer.
Ik vond een donker visnet in een trog
en toen ik het wegtrok, werd de diepzee licht.
Nu sla ik sla waterputten
waar ik mijn hoeven zet:
lonkende putjes nacht die verdampen als ik spreek.

Ik ben de kale miezerige essentie van nacht.
En als een God werp ik de nacht over u uit.

© Alexis de Roode

Bij de open dag van park Voorveldse Polder

Fred Penninga schreef dit gedicht en las het voor bij de officiële opening van een nieuw gedeelte in het Park Voorveldse Polder, op 25 mei 2014. Het gedicht krijgt nog een plaats in het park, dat aan de oostrand van Utrecht ligt.

PARK VOORVELDSE POLDER

Morgenstond
Flarden ochtendnevel trekken traag de polder in
Vogelslag en wiltzangh doen de dag beginnen
Dan valt het eerste zonlicht Utrecht binnen
Op de camping zindert hier en daar een vroege zin

Ochtend
Pantoffels-en-peignoir, die de hond uitlaten
Lopers, fietsers, ruiters maken cirkels rond het water
Een blauwe reiger daalt naast een poel en wacht op buit
Uitbundig fluitekruid hangt weer het witte bruidje uit

Middag
Uilen staan op staken bij de hangbrug hoog te kijk
Ouders zien hun kinderen in zeven gootjes tegelijk
Een kind perst laatste sapjes uit de picknickmand
Op een warme huid ligt, als bij toeval, nog een hand

Avond
Het klinken van bestek en glazen op de vlonder
Meer schaduw dan geboomte op het Wilgeneiland
Voorbij de stad zinkt de zon in geel, rood, roze onder
Langzaam neemt het gedierte in het park de overhand

Nacht
Het ritselt in de slangenbroeihoop rond elk later uur
Het heet wel park, maar is in feite geboetseerd natuur
Al weerkaatst een echo van het eenzaam nachtverkeer
. . . stilte legt zich in overgave bij het duister neer

Fred Penninga

ZIMIHC bestaat 25 jaar

ZIMIHC, het Utrechts centrum voor amateurkunsten, bestaat in 2014 25 jaar. Baban Kirkuki schreef onderstaand gedicht en droeg het voor op de Culturele Zondag van 2 maart 2014. Burgemeester Jan van Zanen bood het gedicht namens de gemeente aan Appie Alfrink, directeur van ZIMIHC aan.

Het nest van de kunst

Kijken, kijken wel kopen
Je geeft je portemonnee aan de kunst
in ruil voor je veilige geld,
spaar je geen stapels biljetten
maar kunst die een nieuw perspectief
aan je leven geeft.

25 jaar ZIMIHC
Verzamelt talenten in de Domstad
Artiesten die de kunst bezielen,
hun liefde en inzicht delen met woorden,
muziek, dans, kunst in brede vorm.

25 jaar
een brug voor de kunst
Op je podia heb ik mijn woorden voorgelezen
Ik dacht toen niet dat je alleen aan
amateurkunstenaars je podium bood
Waar het publiek met zijn zintuigen de
kunst komt beleven,
verdwijnt de grens tussen de niveaus.
Omdat je de kunst dichter bij mensen brengt
en nesten bouwt, noem ik je
het huis van het leven
voor de kunstenaars en het publiek.

ZIMIHC
het licht
van de Dom

Baban Kirkuki
Stadsgedicht Utrechts Dichtersgilde 2014

Eenzame uitvaart #19, Geen woorden voor

Utrecht, 27 december 2013, Milcho Georgiev, Enschede – Utrecht, december 2013.
Begraafplaats: Kovelswade, Utrecht
Dichter van dienst: Ruben van Gogh.

Het is derde Kerstdag. Vandaag gaan we Milcho Georgiev begraven. Er is weinig bekend. Hij is in Enschede geboren, direct bij de geboorte bleek dat hij zeer ernstig ziek was en is hij met spoed naar het UMC in Utrecht gebracht. Hier is hij kort daarna overleden. De ouders waren afkomstig uit Georgië en zijn direct nadat het kindje is overleden terug gegaan naar Georgië. Als dit bericht aan de vooravond van Kerst via de mail binnenkomt, komt het ook meteen binnen. Het drama is invoelbaar. Je zou eigenlijk alle dichters van Utrecht willen oproepen een gedicht te schrijven en te komen lezen aan zijn graf. Ik bel met de begrafenisondernemer en spreek af dat we er zullen zijn. Ruben heeft zich dan al gemeld als dichter van dienst. We verzamelen ons op Kovelswade, één van de oudere begraafplaatsen in Utrecht. We zijn met, naast de medewerker van de begraafplaats, Ruben als dichter van dienst, een humanist die vanuit zijn rol als uitvaartbegeleider gevraagd heeft een keer mee te mogen, en ik. Er zijn bloemen gekocht in de kleuren van Georgië, het land van zijn ouders, zijn achternaam. Als er een personenauto de begraafplaats op draait denk ik eerst nog aan een journalist die er lucht van heeft gekregen en, begrijpelijk, er bij wil zijn. Maar het is de begrafenisondernemer en de drager. We hadden er niet bij stil gestaan, maar een kind van één dag oud, dat is een heel erg kleine kist. Als de drager de kist tevoorschijn draagt, schrikken we er allemaal van. Zo klein. We lopen met z’n zessen naar de achterkant van Kovelswade. Daar is een apart veld voor het begraven van baby’s en kleine kinderen. De drager moet de kuil in stappen om het kistje daar goed neer leggen. Het is allemaal erg ongemakkelijk. Dan leest Ruben zijn gedicht:

ER WAREN GEEN WOORDEN VOOR JE
– voor Milcho
Er waren geen woorden voor je
toen je werd geboren — de wind
raasde nog de uren door waarin je vocht
voor je laatste ademtocht;
lang heeft het niet mogen duren.
Er zijn er vast wel die naar woorden
hebben gezocht, maar dat mocht niet
baten, ze moesten je achterlaten
in het leven; tot het einde ben je
zonder taal gebleven. Wat er aan verre klanken
werd geschreeuwd, raakte ondergesneeuwd
in de storm die niet wilde verbleken.
Nu regenen wat grijze wolken de wereld nat
en staan wij sprakeloos rond een gapend gat:
Moeder Aarde, noemen ze dat. Maar wie zegt er
nu nog lieveling, wie zingt de zoete woordjes
die moeders horen te zingen als hun kinderen
slapen gaan — en jij moet zo lang slapen.
Kon hier maar je vader of je moeder staan.
We zien een stille eeuwigheid aan
en fluisteren zelf dan maar die ene zin:
Lieveling, lieveling, lieveling.
Ruben van Gogh
27 dec 2013

Hij legt de tekst bij de kist. We staan allemaal stil en nemen om de beurt afscheid van Milcho. Dag Milcho.

Gedicht: Ruben van Gogh
Verslag: Nanne Nauta

Eenzame uitvaart #18, De Grote Vakantie

Daelwijck, Utrecht, 29 juli 2013-07-29

Dichter van Dienst: Ingmar Heytze

Verslag: Nanne Nauta

Het is vakantietijd en er is een hittegolf. Terwijl ik in Frankrijk aan de voet van de Pyreneeën verblijf, stromen de overlijdensberichten binnen. Op teletekst bezwijken vooral bekende mensen. Thuis in Utrecht verlaten de wat minder bekenden ons zoals een geliefde achterbuurvrouw en ook bij de gemeente is het spitsuur qua meldingen. Niet al die meldingen zijn uitvaarten waar wij bij betrokken zijn. Gelukkig maar, want in deze periode is het ook voor de organisatie van Eenzame Uitvaart puzzelen wie beschikbaar is voor een gedicht, wie voor een verslag.

Halverwege de terugweg naar Nederland komt er een vraag binnen van de gemeente. Met excuses dat het bericht laat is, maar er dreigt, tegen de verwachting in, toch een eenzame uitvaart. De heer van der Linden is overleden. Vanaf afgelopen februari heeft hij op de IC van het UMC gelegen. Een half jaar op een IC is lang en ook al weet je dat het verblijf daar aangenaam kan zijn, het is natuurlijk wel de bedoeling dat je weer vertrekt als de tijd daar is, maar dan wel rechtop naar je woonplaats, naar Valkenswaard bijvoorbeeld.

Vanuit de FNAC in Lille meld ik dat ik aanwezig kan zijn maar alleen voor verslag. Ingmar meldt zich voor het gedicht. We treffen elkaar op de parkeerplaats van Daelwijck. Ik lees de laatste versie van zijn gedicht door, dat heel toepasselijk over ‘de grote vakantie’ gaat. We ontmoeten de dragers, de uitvaartleidster. Als de kist wordt voorgereden kijken we allemaal nog eens om ons heen. Nee, echt niemand, en zonder dat ik daar in dit verslag op in kan gaan, dat blijft ons in dit geval verbazen. Het lijkt wel of in de omgeving van de heer van der Linden iedereen op vakantie is met onbekende bestemming.

De kist komt uit de auto en tot ieders verrassing heeft hij bagage bij zich. Een reiskoffer. Als wij ons in een stoet op weg begeven naar het graf mag de koffer niet mee. Left luggage. We lopen in processie langs eiken die behandelt zijn tegen processierupsen. Bij het graf leest Ingmar het gedicht en dan zakt de kist. Op de terugweg nog steeds de verbazing over het eenzaam zijn van deze uitvaart, over de koffer, waar gaat die heen. Over eenzame uitvaart.

De Grote Vakantie

voor Paulus Wigo Alfred Johannes van der Linden,

6-9-1947 – 21-7-2013

Het was ook weer om dood te gaan.
Tegen tropisch aan. Dan gaan er meer,
vertelt de dame van het reisbureau.

Wie kisten draagt heeft deze dagen
haast: leven is zweten met bonkende
slapen, gebrek aan water, het bederf

gaat sneller dan je durft te vragen.
Wie nu voor het laatste raadsel staat
ziet zijn gedachten vlug verdampen,

mijn woorden drijven uit het zicht als
weerballonnen in de avondschemer,
onderweg naar koele, ijle lagen.

Ergens, hoop ik, moet uw eiland zijn,
een paradijselijk hotel, all-in, voor wie
vandaag blijft liggen waar hij viel,

honderd kilometer van Valkenswaard,
vier vrouwen blijven achter, verhinderd –
wie weet wat een ander moet dragen

aan koffers vol praktische bezwaren.
We staan voor een verhaal vol vragen.
De reisgids is vaag op alle punten,

Ik weet ook niet waar iedereen
de hele tijd naartoe moet – we zijn
strepen in de lucht. Behouden vlucht.

© 29-07-3013 | Ingmar Heytze

Verslag: Nanne Nauta

Eenzame uitvaart #17, 18 juli 2013

Dichter van dienst: Peter Knipmeijer

Mw. Staal was een echte volksvrouw, zei de verzorgster van De Koppel. Ze hield niet van dure woorden. Wel van vis. Toen ze in januari in De Koppel kwam was ze al heel erg in de war, dus veel wist de verzorgster verder ook niet.

I.M. mw. Staal, geboren 1928, Amsterdam. Overleden 2013, Utrecht.

Ik ken je niet,
wist tot gisteren niet van je bestaan,
toch denk ik dat ik Sjaan mag zeggen.

Je bent een vrouw van flarden:
Amsterdam. Ergens een kroeg gehad.
Twee keer getrouwd. Je hield van vis.

Meer is er niet en meer is er niet nodig.
Je hebt geleefd. Daar gaat het om.
Je werd geboren, bent kind geweest.
je hebt liefgehad en bent bemind.

Hou die gedachte vast.
Laat verder alles achter.
Deze mesjoggene wereld
gaat je niet langer aan.

Ergens branden lichtjes rond een plein
en klinkt muziek. Daar moet je zijn.

Haal je beste jurk uit de kast.
Lak je nagels. Doe je mooiste ketting om.
Het is tijd om te gaan.

©Peter Knipmeijer

«< 13 14 15 16 17 >»

Het Gilde inschakelen?

Het Utrechts Stadsdichtersgilde bestaat in 2021 uit 11 professionele dichters. Naast de Stadsgedichten die in opdracht van de gemeente worden geschreven of voor de Eenzame Uitvaart, schrijft het Gilde ook regelmatig gedichten voor andere opdrachtgevers in Utrecht. Indien u de stad of een specifieke gebeurtenis wilt verrijken met een gedicht op maat, kunt u altijd contact opnemen met het Gilde. U bent vrij om een dichter van uw keus rechtstreeks te benaderen, maar indien u niet goed weet welke dichter bij u past, kunnen wij voor u bemiddelen. In bijzondere gevallen zal het gedicht gefinancierd kunnen worden uit het budget voor Stadsgedichten, in andere gevallen kan een passende vergoeding afgesproken worden. De tarieven voor een gedicht op maat zijn afhankelijk van de aard van de opdracht en de dichter die deze uitvoert.
Contact:
editor(at)stadsdichtersgilde(punt)nl.

Volg ons ook op Facebook:
www.facebook.com/stadsdichtersgilde.

Nieuw op de site

  • World poetry day
  • Gedicht voor de verkiezingen provinciale staten en waterschappen 2023
  • RECTIFICATIE
  • Stadsgedicht Baban Kirkuki
  • Eenzame Uitvaart van mevrouw F.G. Zwart van den Meersche (1942 – 2022) Sint Barbara, 3 december 2022

Onze Schrijvers

Daniel Vis

Recente stadsgedichten:

  • World poetry day
  • Gedicht voor de verkiezingen provinciale staten en waterschappen 2023
  • RECTIFICATIE
  • Stadsgedicht Baban Kirkuki
  • Eenzame Uitvaart van mevrouw F.G. Zwart van den Meersche (1942 – 2022) Sint Barbara, 3 december 2022

Lees gedichten van:

  • Alexis de Roode
  • Baban Kirkuki
  • editor/webmaster
  • Els van Stalborch
  • Fred Penninga
  • Ingmar Heytze
  • Maarten Das
  • Mark Boog
  • Nanne Nauta
  • Peter Drehmanns
  • Peter Knipmeijer
  • Ruben van Gogh

Soorten gedichten

  • Nieuws/optredens
  • Stadsgedichten
  • Utrecht en Eenzame Uitvaart

↑

© 2016 Alle rechten voorbehouden - webdesign: Elephant sees Elephant