Voor het 25-jarig bestaan van Galerie Morren schreef Els van Stalborch, als lid van het stadsdichtersgilde, voor de bundel Gedichten & Gedachten onderstaand gedicht.

IN DEN EENHOORN

In opgevouwen tijd leefde nog
de Eenhoorn, zuiverde het water
voor het bier, dat in vaten uit
de kelder voer op de rivier.

Het helderde de schaarse dagen
en bracht glans. Jaren vloeiden
over in het nu, de Eenhoorn
kreeg een nieuwe kans.

Hij vond een verborgen bron
en aan haar oever negen muzen,
die vleugels gaven aan wie
het water dronk of zich

spiegelde in haar huid. Bevlogen
bouwden Eric en Séverine
een tempel voor de muzen,
een levend mouseion.

In uitgerolde tijd, de rode loper
voor de kunst en wie haar maakt,
kunst die raakt en mag bekoren.
Je zult maar drinken uit die bron.

Els van Stalborch

Op de druk bezochte slotbijeenkomst van Coalitie erbij op 13 december in het Spoorwegmuseum las Els van Stalborch haar voor deze gelegenheid geschreven gedicht voor over ‘Eenzaamheid’. Coalitie erbij is het nationale samenwerkingsverband van maatschappelijke organisaties die elk op eigen wijze een rol spelen om eenzaamheid te bestrijden, o.a. het Rode Kruis, Humanitas, Leger des Heils en de Zonnebloem. Aangezien ‘Eenzaamheid’ nu op de kaart staat en de activiteiten worden overgenomen door het ministerie van VWS onder de naam ‘Coalitie Eenzaamheid’, heft de oude coalitie zichzelf na tien jaar op. De bijeenkomst werd door ca. 170 mensen bijgewoond. Het gedicht van Els werd na afloop aan elke deelnemer meegegeven.

Hoor je de stilte niet

Hij is vergeten welke dag,
stroperig de uren, die plakken
aan de nacht, hij weet niet
hoelang hij duren kan.

Het oog van de tv heeft hij dicht gedaan,
woorden kruipen nog langs lege muren
en zeggen niets,
beelden gaan aan hem voorbij
zonder dat hij ziet.

Hoor je de stilte niet

Zij heeft de wereld dichtgedaan,
is uit de tijd gegroeid en krom.
Ze denkt
wie heeft nog iets aan mij,
ik leef nu andersom.

Vroege jaren lichten op en
schijnen in haar dagen,
zij zou nog graag iets vragen,
maar aan wie.

Hoor je de stilte niet

Tussen het rumoer van stemmen
trilt een droeve snaar,
die niemand hoort, een woord
dat tevergeefs afketst
tegen holle zinnen,

hij weet niet
hoe hij moet beginnen,
hij neemt geen ruimte in.

Hij stampt zijn gedachten fijn
in de kom van zijn lege handen,
laat ze als ruis door zijn vingers
glijden en is even niet.

Niemand miste hem.

Hoor je de stilte niet

Een uitgestoken hand, een stil
gebaar,
erbij, je hoort erbij.

Het is moeilijk om te vragen,
je wilt niet weten,
je schuilt liever in blinde huid,
maakt geen geluid
en droeft.

Hoor je de stilte niet

Zij horen de stilte wel,
stroevend aan hun deur,
zij willen iets doen,
maar weten niet hoe,
komen anderen tegen,
samen rijgen zij een keten
van zacht en kleur
en langzaam, langzaam
wakkert vuur.

Voor wie zich durft te warmen
spreiden zij een geur
van herkenning om hen heen,
samen eten, praten, delen
maakt niet zo alleen,
geeft ruimte en licht
aan bewolkte vragen.

Misschien is eenzaamheid
beter te verdragen als
er iemand is die ziet.

Hoor je de stilte niet

Soms zingt zij een lied van vreugde,
soms van verdriet.

10 jaar lang kon haar stem
niet meer verwaaien en gaf hoop,
woorden ingebed in zoveel geven
blijven nu voor altijd kleven
aan het Centrum
tegen Eenzaamheid.

Totdat de stilte is afgezet.

Els van Stalborch

Op 8 december werd ter hoogte van Oudegracht 323 de eerste letter gehakt van de nieuwe, door Vicky Franken geschreven dichtregels die de komende drie jaar worden onthuld. Vicky, sinds januari 2018 lid van het stadsdichtersgilde, loste Baban Kirkuki af, die de afgelopen drie jaar een bijdrage leverde aan het gedicht dat elke zaterdag weer een letter rijker wordt en de straten van het Utrechtse centrum siert. Zie ook https://www.delettersvanutrecht.nl/

Maar liefst 25 jaar was Hans Goedkoop een (ook door ons Gilde) zeer gewaardeerde projectmedewerker Culturele Zaken van de gemeente Utrecht. Op 29 november nam hij afscheid op het Stadskantoor. Namens het stadsdichtersgilde schreef Baban Kirkuki voor Hans Goedkoop een gedicht, dat hij tijdens het afscheid voordroeg.

De cultuurtijd

De tijd is vandaag vastgelegd,
niet de tijd van de wijzerplaat, nee
de tijd die jij gaf aan Culturele Zaken.

Met toewijding is de kunst gewaarborgd.
De verhalen van de kunstenaar gaan niet verloren,
ze nestelen zich in de stad.

De gemeente voert het beleid.
De dichters voeren de woorden.
De kunst voedt de cultuur.

In het moment dat alles vluchtig voorbijgaat,
is de bezieling van een gedicht, muziek of film
nodig voor een innerlijke vertraging.

De tijd staat stil in de ziel van de maker,
schept een dimensie van vragen,
de cultuur voedt de kunst.

Vandaag is de dag van vertrek,
de Domstad is cultuurrijker geworden.
Deze visie vergeten we niet.

Baban Kirkuki

Op zondag 30 september werd in de tuin van Karel V een nieuwe Stadsoogst gepresenteerd: een boekje met drie gedichten horend bij drie nieuwe distillaten van Staffhorst, Utrechts gedistilleerd. De gedichten werden ditmaal geschreven door Vicky Francken, Nanne Nauta en Hanneke van Eijken, die respectievelijk eau de vie – peer, eau de vie – kweepeer en eau de vie – pruim bezongen. De peren en de kweeperen werden geoogst in de tuin van Karel V, de pruimen in de tuin van de Metaalkathedraal (de Meern). Stadsoogst verschijnt jaarlijks in een kleine, genummerde oplage en is een initiatief van Bastiaan Staffhorst.

Op 23 september werd in de Kovelaarstraat 7 in Utrecht een gedicht onthuld van Hanneke van Eijken. Het gedicht is een verkorte versie van het gedicht ‘Straat’ dat Hanneke eerder publiceerde in haar debuutbundel Papieren veulens en dat ze schreef over de Kovelaarstraat.